همه خوف آدمی را از درونست

ولیکن هوش او دایم برونست

برون را می نوازد همچو یوسف

درون گرگی ست کو در قصد خونست

بدرد زهره او گر نبیند

درون را کو به زشتی شکل چونست

بدان زشتی به یک حمله بمیرد

ولیکن آدمی او را زبونست

الف گشت ست نون می بایدش ساخت

که تا گردد الف چیزی که نونست

اگر نه خود عنایات خداوند

بدیدستی چه امکان سکون ست

نه عالم بد نه آدم بد نه روحی

که صافی و لطیف و آبگون ست

که او را بود حکم و پادشاهی

نپنداری که این کار از کنونست

نمی گویم که در تقدیر شه بود

حقیقت بود و صد چندین فزونست

خداوندی شمس الدین تبریز

ورای هفت چرخ نیلگونست

به زیر ران او تقدیر رامست

اگر چه نیک تندست و حرونست

چو عقل کل بویی برد از وی

شب و روز از هوس اندر جنونست

که پیش همت او عقل دیده ست

که همت های عالی جمله دونست

کدامین سوی جویم خدمتش را

که منزلگاه او بالای سونست

هر آن مشکل که شیران حل نکردند

بر او جمله بازی و فسونست

نگفتم هیچ رمزی تا بدانی

ز عین حال او این ها شجونست

ایا تبریز خاک توست کحلم

که در خاکت عجایب ها فنونست